Technika: rysunek kolorowym piórem
Rozmiar: 327×242 mm bez regulacji
Rozmiar: 515×413 z korektą
Data: 28 grudnia 2018 r.
SOLD
Krótki motyw pracy
Jest to jedna z kilku ilustracji/prac wykonanych na motywach książki Dominika Fiali, gdzie w opowieści ma miejsce apokalipsa o biblijnych rozmiarach. Szkoła będzie tu miała swoją kolej, ale szczegółową koncepcję pozostawię czytelnikom w przyszłości, gdy będą mogli kiedyś kupić i przeczytać jego dzieło. Nie chcę też pozbawiać potencjalnych entuzjastów niespodzianki.
Techniki
Praca ta była również jednym z eksperymentów, w których doskonaliłem i poprawiałem swoją technikę, by później dojść do tego, co nazywam “Brilliantis”. Jest to mocno podkolorowane pióro i tusz, jak również kolory akwareli. Czułem potrzebę sprawdzenia, jak to będzie, że tak powiem, siedzieć. Na koniec zostały użyte lekkie środki konserwujące. Część pracy była więc wykonana stalową końcówką, reszta pędzlem.
Więcej próbek pracy
Motyw osobisty w tle
Niejednokrotnie zaskakiwałem autora projektu literackiego tym, jak bardzo potrafię być pomysłowy w przedstawianiu piekła. Nie tylko w tej pracy ma to swoje uzasadnienie. Szkołę i system szkolny w tym kraju postrzegam jako piekło. Dosłownie. System, w którym praktycznie nie uczy się rzeczy na całe życie. Całość przypomina mi dziecięcą formę więzienia, gdzie ważne jest wpisanie się, gdy trzeba iść do łazienki, a następnie bycie testowanym i ocenianym na podstawie tego, jak dobrze dzieciaki nauczą się coś papugować. Może istnieć narzucony autorytet w postaci nauczyciela, a społeczność dziecięca jest podzielona na klasy według wieku. Znęcanie się jest powszechne w zależności od lokalizacji placówki. Naturalna jakość uczenia się od starszych kolegów zostaje utracona i wdeptana w ziemię, kreatywność zostaje stłumiona, a dziecko jako osoba nie może rozwinąć podstawowej potrzeby, która jest mu najbardziej potrzebna w życiu. Aby móc samemu się domyślać i wybierać dla siebie to, co chce robić. Aby zaczęło polegać na swoim wolnym wyborze. Kultywuje się tu zasadę tolerancji, zamiast sztuki mówienia “nie”.
Chociaż nie udowodniono, że klasowy system szkolny oparty na ocenach, dyscyplinie i pierwotnie wojskowej dyscyplinie dotyczy wszystkich, to jest on powszechnie realizowany w całej Republice Czeskiej. Poza tym, zamiast uczyć czegokolwiek, deformuje populację. Zdarzają się też takie nieszczęścia, że uczniowie popadają w obłęd, tracą zdrowy rozsądek i kondycję psychiczną. Nie jest wyjątkiem, jeśli dopuszczają się desperackich aktów przemocy, takich jak morderstwo czy samobójstwo. Byłam świadkiem podobnego zdarzenia w drugiej klasie szkoły podstawowej, gdy młodsza ode mnie o rok koleżanka z klasy i przyjaciółka zabiła się, wyskakując z okna pod koniec dziewiątej klasy, a ja byłam już o rok dalej. Długo znosiła waśnie rodzinne, którym towarzyszyło wyzywanie za słabe oceny. Kosztowało to jej mamę psychiczną mentalność córki, straciła ona wszelki sens i postanowiła zakończyć mękę idąc w pustkę.
Dziś Departament Edukacji nadal w dużej mierze monopolizuje edukację, a modele szkół takie jak Summer Hill czy Rothbury są na granicy prawa, muszą mieć koncesje, zwolnienia lub są całkowicie zakazane. Mój osobisty apel nigdy nie był skierowany do blankietowego przyjęcia takiego czy innego systemu szkolnego. Wręcz przeciwnie, uważam – i tego się trzymam – że lepiej nie wprowadzać niczego powszechnie i pozostawić ludziom możliwość dokonywania własnych wyborów. Przynajmniej wtedy dzieci nie musiałyby myśleć, że chodzą do szkoły za karę. Nauczyciele byliby zwolnieni z małych rozrabiaków, ponieważ mogliby odesłać niegrzeczne dziecko do domu i zatrzymać te, które są naprawdę zainteresowane nauką. Ktoś mógłby w ogóle nie chcieć chodzić do szkoły, ktoś, kto później zabije swojego nauczyciela. Wszyscy byliby w lepszej sytuacji i odczuli ulgę. Fajnie byłoby przestać myśleć, że absurdalna przemoc w szkołach jest spowodowana grami komputerowymi, horrorami, satanistycznym odpowiednikiem PU Bear i tak dalej.